Kanchanaburi en Ayutthaya

Na Bangkok wilden we naar het noorden, Ayutthaya. Door verscheidene tips hebben we eerst een stop gemaakt in Kanchanaburi. Dat blijkt niet zo makkelijk te realiseren, als alle mensen die je vraagt roepen dat er "geen bussen en treinen meer gaan" en dat je vervolgens naar het verkeerde busstation wordt gestuurd. Een paar uur voor niets gereisd én we moesten vervolgens naar de andere kant van de stad! Ach ja, toch op de goede momenten bij de bussen aangekomen want bij beide bussen hadden we 10 en 30 min wachttijd. Zonder problemen maar later dan gepland aangekomen in Kanchanaburi.

We hebben in één dag erg veel gedaan dankzij de scooters die we hebben gehuurd. Voor 7 euro per dag hadden we 2 scooters, ideaal. Eerst naar de brug over de rivier kwai. Een spoorweg die door heel Thailand loopt. Alle arbeiders waren gevangen uit de tweede oorlog. Tijdens dezelfde tweede wereldoorlog is de brug vernietigd en zijn er tienduizenden mensen (ook Nederlanders) bij omgekomen. Kennelijk is er zelfs een boek en film over, dat wist ik niet. Tijdens het rondkijken zijn we door basisschool kinderen gevraagd om op hun vragen te antwoorden zodat zij hun Engels konden oefenen. Slim van de school maar het werd wel irritant aangezien er niet extreem veel toeristen waren. Daarna naar het oorlogsmuseum geweest om een beter beeld van het verhaal te krijgen en verder gereden. Hier is, in tegenstelling tot Bangkok, een toerist die buiten de standaard plekken komt nog opmerkelijk. Door de scooters was dit voor ons dus het geval. Lokale inwoners die achterop de vrachtwagens stonden begonnen breed te grijnzen en te zwaaien wanneer we erachter reden of ze inhaalden. Leuk!

Onderweg naar de erawan waterval zijn we ingevoegd bij een groep jongeren op scooters en brommers, onder begeleiding van een aantal pickup trucks. Het waren er zéker 45. Ook zij vonden het grappig om met toeristen te rijden en we kregen de nodige (positieve!) handgebaren en duimen opgestoken. Aangekomen bij de waterval bedachten wij ons dat het een zondag was: wat een drukte! Om te vergelijken, denk aan een openluchtzwembad of plas met de warmste dag van het jaar in Nederland.. Maar goed, onder het motto: nu we er toch zijn...! Ook wij gaan naar de waterval. Kennelijk bestaat het uit 7 niveaus, die dus alsmaar hoger en moeilijker begaanbaar zijn. Daar hadden wij totaal niet op gerekend, het werd een zwaardere klim dan in taman negara. Wat hadden we ons daar op verkeken zeg! Bij niveau 5 was de drukte nog te overzien dus ook wij het water in. Omdat we de hele dag nog moesten rijden werd het enkel op de rand zitten en pootje baden. Hier waren de visjes die aan je voeten knabbelen overigens ook, en gratis! Daarna hadden we geen zin meer om met de drukte mee naar boven te gaan dus zijn we maar terug gelopen. Dat was een stuk makkelijker. Natuurlijk wel iedereen aangemoedigd die hijgend en puffend naar dit niveau sjokten.

Op de terugweg wilden we, door het motto "nu we er toch zijn", naar een andere bezienswaardigheid maar het zou al laat zijn wanneer we er aan zouden komen. Per toeval zagen we hotsprings staan. Laten we daar dan maar heengaan, afgeslagen naar de hotsprings. Na lang rijden hadden we het nog steeds niet gevonden maar toen zagen we de lawa grot op de borden aangegeven staan.. Dan gaan we daar maar heen! (Ideaal eigen vervoer!) Na lang zoeken kwamen we bij de grot uit. Het was een mooie grot, veel mooie formaties, stalactieten en ontzettend veel vleermuizen. Die hingen op een bepaald punt 1 meter boven je. Ach ja, ze doen toch (vast) niets! Haha.

Van Kanchanaburi zijn we doorgegaan naar Ayutthaya. Het staat bekend om haar ruïnes en tempels, dat hoort er ook bij! Het stadje was rustig en er was bijna geen verkeer. We zijn níet met scooters gegaan maar juist omdat het verkeer rustig is met...*tromgeroffel*.. Fietsen! Natuurlijk als échte Nederlanders de fiets gepakt. Het was, vanwege de kleine afstanden en prijs, ideaal. Juist deze dag, dat wij op de fiets zaten, begon het compleet donker te worden en te waaien alsof er een storm op komst was. (Vast een teken van het universum dat we gewoon weer met scooters moeten gaan!) wel droog gehouden gelukkig. De ruïnes waren groot en best indrukwekkend. Nu stelt het namelijk niet zoveel meer voor maar als je naar de oppervlaktes van sommige ruïnes kijkt en hoe hoog sommigen nog zijn, krijg je respect voor de mensen die het in het hele verre verleden hebben gebouwd.. Poeh, ik doe het ze niet na. Na 1,5 dag hadden we alle ruïnes gehad en weer een weg naar het noorden gezocht. Het blijft opmerkelijk dat je, wanneer je op een ongepland moment aankomt bij het busstation zegt: goh, 45 min wachten op de bus.. Mooie planning! En vervolgens 10 uur in de bus zit. In Nederland baal je al van 10 minuten vertraging en een reis van meer dan een uur.. We kijken totaal niet naar dag en tijdsindeling, enkel hoe laat we opstaan. Kunnen we nu met de bus? Mooi! Moeten we een tijd wachten, ook prima. Kan het niet? Gaan we morgen! De beste instelling om hier de tijd van je leven te hebben.

Tot later!
Tom